En wat nu?

Statistieken variëren over hoeveel plastic er elk jaar wereldwijd wordt geproduceerd, van ongeveer 100 miljoen ton tot meer dan 300 miljoen ton. Hoe dan ook, slechts 5% tot 9% wordt effectief gerecycled. Alleen al in Indonesië belandt jaarlijks 1 miljoen ton plastic in het water. Het probleem wereldwijd is zo erg dat de Ellen McArthur Foundation schat dat er in 2050, als er geen actie wordt ondernomen, er meer plastic in de oceaan zal zijn dan vis.

Waarom wordt er zo weinig plastic gerecycled? We moeten naar het productieproces kijken om enkele van de antwoorden te vinden. Plastic harsen worden gesmolten om de producten te maken die we gewend zijn, met behulp van verschillende processen. Waterflessen worden bijvoorbeeld gemaakt met één type plastic door te blazen, terwijl kant-en-klare maaltijdbakken worden gemaakt met een ander type plastic door spuitgieten.

Verschillende kunststoffen hebben verschillende smeltpunten, afhankelijk van het productieproces. Chemische additieven komen in beeld om het plastic specifieke eigenschappen te geven. Een additief kan bijvoorbeeld plastic flexibeler maken, of het kan het stijver maken. Kleurstoffen worden ook toegevoegd voor het gewenste effect.

Bijgevolg zijn er duizenden variaties van kunststoffen. Niet alle soorten kunnen worden gerecycled. Wanneer het plastic dat kan worden gerecycled, wordt gerecycled, verslechtert de kwaliteit elke keer dat het opnieuw wordt opgewarmd om te smelten om een nieuw product te maken. Vergelijk het met aluminium. Aluminium kan worden gesmolten en hervormd zonder ooit zijn kwaliteit te verliezen. In feite bespaart het recyclen van aluminium 95% van de energie die nodig is om het in de eerste plaats uit grondstoffen te halen.

Kunststoffen zijn echter niet standaard en dat is een probleem. Huishoudens gooien alle kunststoffen op één hoop voor recycling en het moet zorgvuldig worden gesorteerd op type, wat duur is voor gemeenten en andere organisaties om te doen. Een waterfles is bijvoorbeeld meestal recyclebaar, maar een bakje niet. Wat het probleem nog erger maakt, zijn producten die twee soorten plastic bevatten, waardoor ze nog moeilijker te recyclen zijn of misschien wel volledig nutteloos voor recycling.

Omdat plastic een beperkte waarde heeft als gerecycled materiaal vanwege het kwaliteitsverlies, duurt het niet lang voordat het zijn einde van zijn levensduur bereikt en de eeuwigheid doorbrengt als stortplaats of visvoer.

Zitten we opgescheept met plastic?

Kunststoffen zijn echter niet altijd een slechte zaak. Ze spelen een belangrijke rol in de geneeskunde, van het materiaal dat protheses maakt tot unieke antimicrobiële aanraakoppervlakken die bacteriën afstoten en beschermen tegen ziekten.

Het probleem is plastic afval. Vanwege de beperkte levensduur als gerecycled materiaal - en we hebben het nog niet eens gehad over de gifstoffen die vrijkomen als gevolg van de productie van plastic harsen - moeten we allemaal ons gebruik verminderen, zowel thuis als in het bedrijfsleven.

De rol van het bedrijf

De verpakkingsindustrie moet milieuvriendelijke opties voor plastic onderzoeken. Sommige bedrijven reageren met biobased en hernieuwbare grondstoffen samen met de adoptie van composteerbare materialen, en dat is goed nieuws, hoewel het, zoals elke eerste babystap, verre van perfect is met veel ruimte voor verbetering. Gelukkig is de vraag naar groene verpakkingen er en zal deze naar verwachting met USD $ 95,28 miljard groeien tot 2022, met een CAGR van meer dan 8% tijdens de prognoseperiode.

Als de bedrijven die verpakkingen gebruiken relevant willen blijven – meer consumenten dan ooit willen plasticvrije opties – dan moeten ook zij reageren. Daar zijn financiële beloningen voor. Door bijvoorbeeld uw gebruik van verpakkingen te controleren, kunt u materiaalverspilling elimineren - het is een kwestie van evalueren wat u gebruikt. Afval besparen bespaart geld.

Bedrijven die actie ondernemen

Vorig jaar heeft het Europees Parlement ambitieuze doelen gesteld voor kunststoffen voor eenmalig gebruik. Elders bepalen regeringen hun eigen agenda's voor hetzelfde doel. Bedrijven hebben geen andere keuze dan nieuwe protocollen te volgen. Gelukkig lopen sommigen zelfs voorop, en ze moeten worden toegejuicht.

Dit gaat over het uitroeien van plastic afval en vervuiling bij de bron, wat de missie is van de New Plastics Economy Global Commitment, geleid door de Ellen MacArthur Foundation. Het zou een zekere geruststelling moeten toevoegen dat meer dan 350 bedrijven zich al hebben aangemeld, wat neerkomt op 20% van alle plastic verpakkingen die wereldwijd worden geproduceerd.

De goeden: wie maakt het verschil?

Deze bedrijven omvatten grote consumentenmerken, producenten van plastic verpakkingen en specialisten op het gebied van resource management.

Een van die bedrijven is Veolia. Zij adviseren klanten over het beperken van de productie van al het afval, maar vooral plastic afval. Ze ondersteunen hen bij het inzamelen en sorteren van dat afval. Ze ontwikkelen inzamelprogramma's die bewoners belonen. Hun inspanningen zijn gericht op het omzetten van plastic in een secundaire grondstof en het ontwikkelen van circulaire economie lussen met fabrikanten.

Een andere ondertekenaar is LEGO, dat erin geslaagd is om 100% van de energie die ze gebruikten om hun speelgoed te maken in evenwicht te brengen met energie uit hernieuwbare bronnen (drie jaar eerder dan gepland zou je kunnen toevoegen), en ze hebben ook een aantal andere milieumijlpalen toegezegd, zoals het willen bereiken van 100% duurzame verpakkingen tegen 2025. Wat het speelgoed zelf betreft, zijn ze op zoek naar manieren om hun traditionele stenen te maken van plantaardig plastic afkomstig van suikerriet.

Unilever heeft beloofd dat 100% van hun plastic verpakkingen tegen 2025 volledig herbruikbaar, recyclebaar of composteerbaar zullen zijn. Sinds 2010 is hun totale afvalvoetafdruk per consumentengebruik met 31% afgenomen.

U kunt hier zien wie de ondertekenaars van de Global Commitment zijn. Kies de bedrijven waarmee u in bed wilt liggen op basis van hun milieu-inspanningen en -beleid. Dit zal bedrijven laten zien dat het inderdaad ecologisch (en economisch) haalbaar is om een standpunt in te nemen en, nog belangrijker, verandering teweeg te brengen.